Yogjakarta

Zo de foto's zijn toegevoegd op Facebook nu is het tijd voor een nieuw reisverslag. Eindelijk was het zover, Yogyakarta stond al een hele poos hoog op mijn lijstje om te bezoeken. We vertrokken woensdagavond rond 18.30 vanaf Senen station, Jakarta. De reis zou ongeveer 9 uur duren.In het begin dacht ik dit is nog prima te doen. Al gauw begon mijn mening toch wel te veranderen. Wat een verschrikkelijke trein, met een stink wc die ik jammer genoeg toch een keer heb moeten bezoeken want het duurde allemaal zo lang. De bankjes waren ok voor een korte zit maar om te slapen zaten ze echt niet lekker. We kregen kramp en andere pijntjes omdat het donker was konden we niet naar buiten kijken en hadden we dus ook geen afleiding. Pfff …. ik was blij dat we rond 3 uur snachts aankwamen in Yogjakarta. Daar werden we opgepikt door de eigenaresse van het Retra's hostel. Een heel mooi, goedkoop maar goed hostel van ongeveer een jaar oud gevestigd in de studentenbuurt van Yogjakarta. We hadden een kamer met zijn vieren, aangekomen zijn we meteen in ons bed gedoken. 

Na een korte nacht van ongeveer 4 uur werden we opgepikt door de taxichauffeur. We gingen als eerst naar de Kraton en het Paleis van de Sultan. Ik moet eerlijk zeggen de rondleidingen waren best slaapverwekkend maar ik weet niet of het kwam doordat ik weinig slaap en geen ontbijt heb gehad of door de gidsen die het zo oersaai vertelde. Ze hadden stuk voor stuk hun Engelse tekst uit hun hoofd geleerd met daarbij kreten als "you can take picture", "no don't step on it", "you can touch it", "present from Holland", "present from Belgium" This is from China" and "This is from France" (Boring). Logisch want Engels spreken ze hier nauwelijks. Het was verder wel leuk om te zien maar het was best verouderd allemaal. Ik denk wel dat alle Indo's trots zijn, dat ze  al jaren een Sultan hebben. Op dit moment hebben ze nog steeds een Sultan alleen het is niet duidelijk wie hem later zal overnemen omdat hij 9 dochters heeft. Vanuit het paleis zijn we doorgelopen naar Taman Sari, het waterpaleis (ook wel waterkasteel genoemd) van de Sultan. Onderweg werden we direct aangesproken door een jonge man die automatisch zonder te vragen onze gids wilde zijn. Ik vond dit super irritant, werd meteen weer misbruik gemaakt om het feit dat je blank bent. Maar goed hij bracht ons wel naar alle mooie steegjes en het waterpaleis. Dit was een verouderd kasteeltje met een flink zwembad waar vroeger de sultan met zijn vrouwen zwom. Uiteindelijk viel het dus wel mee en hebben we hem een kleine bijdrage gegeven. Het was zo heet dat we echt even een airconditioning nodig hadden we zijn in een Becak gestapt die ons naar Jl Malioboro bracht, winkelstraat van Yogjakarta. Nadat we wat af waren gekoeld en zijn bijgekomen, zijn we met paard en wagen richting de birdmarket gegaan. Aangekomen, uitgestapt, man betaald en gauw weggereden bleek dat de birdmarket al 5 jaar niet meer op deze plek zat. Ok fijn, opgelicht. Gelukkig werd er meteen aangeboden om ons met de Becak naar de goede plek te brengen. Na prijs onderhandeling in de Becak gestapt, wat voelde ik mij schuldig deze man had het zo zwaar. Ik voelde mij meteen een tientonner. We gingen voornamelijk de heuvels op dan stapte hij af en ging de wagen duwen. Het liefste had ik meegeduwd want hij had het zo zwaar. Heel lief zeiden de twee heren die ons hadden gebracht om op ons te wachten. Dus toen zijn we gauw naar de birdmarket gelopen we hadden het daar ook weer snel gezien. Wat een verschrikkelijk zielige boel. De vogeltjes zaten met vele in een heel klein smalhokje in de brandende zon. Sommige zaten zelfs bovenop elkaar omdat er zo weinig ruimte was. Je kon echt zien dat ze het slecht hadden. Tot mijn schrik waren er ook zielige hondjes, katjes, konijnen en cavia's die in kleine hokjes waren gestopt. Het waren voornamelijk jongen dieren waarvoor ze verkocht zouden worden dat weet ik niet precies. Twee hondjes hadden misvormde oren, door elastiekje wat om de oren was gebonden, heel naar. Een ander zat aan de diaree. Toch waren sommige hondjes zo speels en wilde ze zo graag je aandacht. Ik had ze graag willen meenemen dit ging natuurlijk niet. We konden de narigheid niet meer zien en zijn gauw verder gegaan. De Becakrijders zouden ons naar een traditoneel marketje brengen, wij in ons best begrijpende Engels vragen of deze nog wel geopend was. Toen kregen wij elke keer als antwoord Yes, 10.000 Rp for 1 km. Oke die snapt er dus niks van we gokken het erop. Aangekomen de markt was al gesloten dat was even balen. Gelukkig waren allemaal andere leuke winkeltjes waar we even konden neuzen. We besloten om terug te gaan naar ons hostel en wat te gaan eten. Het was de bedoeling om niet laat te gaan slapen want om 3 uur ging de wekker alweer. Dit was ons niet gelukt dus we hadden weer een korte nacht van ongeveer 4 uur slaap.

Beetje slaperig zijn we rond 4 uur opgehaald door onze driver die ons naar de zonsopgang bracht waarbij we de Borbodur vanaf een berg konden bekijken. Het was een hele klus om in het pikken donker boven te komen. Al gauw werd het licht dat was gaaf om te zien. Je zag de heel duidelijk de vulkaan maar omdat het had geregend was het heel mistig dus je zag maar weinig van de Borbodur. Ik denk een klein puntje. Terug naar beneden was een lange rit door de modder en enge steile trappetjes en paden. Het was eerst zo donker dat we niet hadden gezien hoe eng sommige stukjes wel niet waren. Eindelijk waren we dan beneden met onze schoenen helemaal smerig. De driver bracht ons verder naar de Borobudur, wat een ontzettend mooie tempel met daarom heen een groot groen park. Het was een stuk wandelen en de tempel heeft flink wat trappen om boven te komen. Maar het uitzicht was echt gaaf. Het was heel irritant dat er veel schoolkinderen waren die allemaal met je op de foto wouden. Het ging de hele tijd Miss miss miss can I take picture?? Of zelfs Sir Mister picture??? Ze waren allemaal te verlegen om het te vragen misschien best lullig maar ik heb echt overal nee opgezegd. Als je één keer met ze op de foto gaat wil echt iedereen dan kom je er gewoon niet vanaf. Ik heb zelfs een stukje moeten rennen omdat ze gewoon achter mij aankwamen. Pff verschrikkelijk is dat als je steeds in de gaten wordt gehouden. Ik denk dat we die dagen wel honderden keren zijn gefotografeerd. Ook bij de Prambanan werden we gevraagd om met ze op de foto te gaan. Gelukkig was het hier iets minder druk maar wel geteld 15 keer gevraagd en wel 50 keer gefotografeerd zonder te vragen. Zelfs van mijn achterkant?? We waren er wel helemaal klaar mee, die gekke indo's. We vonden het tijd om terug te gaan dan konden we ons nog even gauw omkleden want in de avond gingen we eerst uiteten bij het openlucht-theater waar later een tradtionele Javaanse dans werd opgevoerd. Het  Ramayana Ballet, het verhaal was een beetje slecht dus ik heb er mijn eigen draai maar aangemaakt. Dans was heel cultureel en proffesioneel gedaan. Er waren ook wat jongere dansers verkleed als aapjes. In die groep zat een klein jongetje van een jaar over 3. Die probeerde alles mee te doen maar dat ging niet echt, dat was zo schattig om te zien. Telkens werd hij omgelopen door de grotere jongens of stond hij terwijl hij moest zitten. Ik wilde dat kleine aapje wel mee naar huis nemen wat een schatje. De voorstelling duurde ongeveer 1,5 uur ben daar flink lek geprikt door de muggen en ik was helemaal gesloopt van de weinig uurtjes slapen dus we hebben gauw de taxi gepakt terug naar het hostel. 

De laatste dag zijn we opnieuw naar de Marlioboro straat gegaan daar hebben we souveniertjes geshopt we wilde daarna lekker relaxen bij het zwembad maar het weer zat niet mee, het begon heel hard te regenen. We hebben de planning gewijzigd en zijn wat gaan eten bij restaurant. En hebben daar heel lang gezeten tot dat het droog werd. De middag ging ondanks het wachten snel voorbij vanaf de Marlioboro straat zijn we in een Becak gestapt met al onze bagage en naar het station gereden. Gelukkig hadden wij dit keer een Becak met motor hoefde ik mij ook niet schuldig te voelen dat ik zo zwaar was met al mijn bagage. De trein stond er al dus we konden meteen instappen. Ik wilde lekker tegen het raam aan slapen alleen er schuilde een kakkerlakken familie die het leuk vonden om steeds even een kijkje te nemen. Dus van slapen kwam weinig. het was een lange zit en ook weer in het donker. We hebben ongeveer een uur vertraging gehad ik was blij dat we in Jakarta waren en we werden opgehaald door een van local's die Sandy kende. Hij bracht ons thuis en toen begon om half 5 de moskee te loeien. Zo kon ik natuurlijk niet gaan slapen. Dus mijn spullen nog maar even uitgepakt en de was verdeeld tot dat de Moskee eindelijk was gestopt kon ik eindelijk gaan slapen. Het was een vermoeiend maar zeer geslaagd weekend geweest met Annelies, Lisa en Sandy. 

Morgenmiddag vertrek ik met wat andere naar Cimaja!! Mag dus weer opnieuw mijn tas inpakken. Verschikkelijk erg vind ik dat :-) 

Ik laat snel weer van mij horen! 
Heel veel liefs xxxxxx 

Lisette