Surabaya, Bromo en Kalimantan

Zooo dat is lang geleden dat ik een nieuw reisverslag hebt gepost. Ik heb afgelopen maand in Jakarta vertoeft om geld te besparen en hard te werken aan mijn schoolprojecten voor de Finals. Nadat deze eindelijk voorbij waren was het tijd voor mijn één na laatste tripje voordat Pascal komt. Samen met Marlén, Lisa en Annelies zijn we vorige week dinsdag vanuit Jakarta airport naar Surabaya gevlogen. Dit is de tweede grote stad op Java na Jakarta. We kwamen in de avond aan bij ons hostel. Deze bevond zich op een ietwat enge afgelegen plek maar goed het kostte ons bijna geen 4 euro. Die nacht hebben we allemaal niet zo goed geslapen. De kamer was ijskoud de airco wist namelijk het verschil tussen 16graden en 30graden niet te onderscheiden. Waardoor het leek alsof we in een vrieskist lagen. Ik kreeg gewoon last van een brainfreeze.

Die ochtend bedachten we om vroeg op te staan om nog wat van de stad te zien voordat we werden opgehaald door ons andere hostel. We namen een gratis sightseeing bus die ons naar verschillende belangrijke monumenten en gebouwen bracht. Ook veel van deze gebouwen komen uit de tijd van de Nederlandse bezetting Dit kon je goed zien aan de Nederlandse bouwstructuur en architectuur. De bus zat vol met gillende kleine Indo kinderen en ik was nog zoo moe. Dus stiekem ook blij dat we weer terug waren. Daarna hebben we nog het huis van Sampoerna bezocht. Dit was een museum en fabriek van het Indonesische sigaretten merk Sampoerna. Museum was klein en vanuit een grote glazen ruimte zag je allemaal vrouwen hard aan het werk. Jammer genoeg mochten we geen foto's maken. Het zag er eigenlijk ook best komisch uit, sommige vrouwen werkte zo hard door dat hun hoofd er van trilde. Ze gingen echt als gekken te keer, ze worden dus per sigaret betaald denk ik haha. Al gauw waren we door het museum heen gelopen en zijn we terug gegaan naar ons hostel om ons uit te checken. Aangekomen rond 12u zat de driver al die ons naar het volgende hostel zou brengen. Terwijl wij om 1u hadden afgesproken. We lieten deze man toch nog even wachten want we wouden eerst nog lunchen. Na wat gegeten te hebben in de mall zijn we met hem meegereden naar Cemoro Lawang. De rit duurde ongeveer 3,5 uur als ik het me goed herinnerde. We reden flink door waardoor zijn auto aan alle kanten gloeiend heet werd. Nog even en dan hadden we het vast niet gehaald. Maar gelukkig aangekomen bij ons hostel. Een wat verouderd hostel wat vroeger in het bezit was van een duitse vrouw. Sinds haar vertrek is er weinig meer aangedaan. Onze kamers waren klein, donker en best wel koud. We zaten erg hoog in de bergen dus geen tropische temperaturen meer voor ons. Ook het beddengoed was vochtig en alles wat een beetje schimmelig. Maar goed daar zijn we onderhand wel aangewend en heel normaal in Indonesië. We besloten de buurt een beetje te bekennen. Niet dat er veel te doen. Er waren alleen boerenhuisjes of kleine hostels. We besloten opzoek te gaan naar iets lekkers te eten dus zijn een de steile berg opgelopen. Was nog best een eind. Dus koud hadden we het na het klimmen ook niet meer. Uiteindelijk bij een wat luxer hotel genaamd Java Banana koffie gedronken en avond gegeten. In het donker met zaklampje onze weg naar het hostel weer terug gevonden. We zijn op tijd gaan slapen omdat we de volgende ochtend rond 3u in de nacht gewekt zouden worden voor de Bromo. 

Zoals afgesproken werden we door de eigenaar van het hostel gewekt. En om half 4 gingen we per jeep richting de vulkaan. Het was heel erg koud gelukkig konden Annelies en ik een toffe jas huren van het hostel. Die van mij kwam uit de hippe jaren 80 of 90 tijd haha maar blij dat ik de jas bij me had. We hadden een jeep gehuurd voor ons vieren. Onze driver was een aardige man en wilde ons zoveel mogelijk van de hele omgeving laten zien. Als eerste zijn we naar hoog uitkijkpunt gereden waar alle toeristen bij één kwamen om de zonsopgang te bekijken. Jammer genoeg was het bewolkt doordat het geregend had daardoor konden we alleen de hoge vulkaan zien Semeru (3676m). De Bromo zat onder de wolken laag. Alsnog het uitzicht was geweldig mooi. Vanaf daar liepen we terug naar onze jeep. Die ons naar naar beneden bracht naar de grote vulkaan zandwoestijn. Ook dit was gaaf. We reden met de jeep hard over verschillende hobbels en kuilen. We kregen de kans om hier wat foto's te schieten. Uiteindelijk weer de jeep ingestapt die verder reed vanaf het punt waar je de Bromo vulkaan kon beklimmen. Het was er druk met toeristen. Hier kon je ook een kleine pony huren die je bijna tot het hoogste punt bracht. Die kleine paardjes waren erg zielig. Ze lopen dagen lang, dag in dag uit dikke zware mensen te tillen naar boven in de zwavel lucht. Dus wij waren dit zeker niet van plan en namen de benenwagen. Ik moet eerlijk zeggen mijn conditie was al niet goed maar half jaar in Indonesië en niet sporten kon ik gelijk merken. Ik had er moeite mee om de vulkaan te beklimmen haha. Was erg zwaar eerst aantal kilometers door het zand omhoog. En daarna nog een hele grote trap. Maar ik heb het gered en het uitzicht was bijzonder mooi. De vulkaan was heel goed te zien. Blij dat ik het heb gedaan. Uiteindelijk zijn we weer rustig aan naar beneden gegaan. Waar naar we nog een stukje met de jeep gereden hebben uiteindelijk heeft onze driver ons weer naar de jeep gebracht. Het was tijd voor een ontbijt want het was nog maar 9u in de ochtend. Heel normaal voor Indonesieë na bijna 6 maanden zal ik nog steeds niet als ontbijt bestellen. Maar ik moet zeggen dat ik erg blij was met mijn bord Mie Goreng. Wat had ik een trek! Na het ontbijt zijn we al gauw per auto naar Probolingo gereden waar we voor het avontuur nog voor een laatste keer met de public transport bus gingen. De bus was helemaal vol voornamelijk met mannen. We zaten achterin gepropt met al onze baggage. We waren nog warm gekleed van de koude temperaturen maar in de bus was het super heet. Wat waren we blij dat we na 2,5 uur aan kwamen in Surabaya. Daar zijn we met de taxi naar ons hotel gereden. Aangekomen helemaal vies en bezweet vond het hotelpersoneel heel normaal om uitgebreid foto's van ons te maken. Als ik een ding zeker niet ga missen is dat. Zo onbeleefd dat mensen zonder iets te vragen een hele fotoshoot houden. We hebben ons maar gauw terug getrokken in onze kamers om bij te komen en op te frissen. In de avond hebben we onze buikjes goed vol gegeten bij een Mexicaans restaurant en zijn we daarna op tijd gaan slapen. 

Na een goede nachtrust vlogen we de volgende ochtend om 9.20u alweer naar onze volgende bestemming Banjarmasing, Kalimantan. De vlucht duurde een uurtje en was dus snel voorbij. Met een taxi reden we naar ons hostel maar opeens begon de auto rare bewegingen en geluiden te maken. En ja hoor de chauffeur was vergeten te tanken. Dus daar stonden we dan in het centrum van Banjarmasin zonder benzine. Hebben wij weer. Gelukkig had de chauffeur een Ojek geregeld (scooter-taxi) die gauw wat benzine voor ons ging halen. Met een grote glimlach kwam deze man met een tankje aanrennen waardoor wij snel weer verder konden rijden naar ons hotel. Deze zat  uiteindelijk ook heel dichtbij dat we eigenlijk wel konden lopen. Op het eerste gezicht zag ons hotel er goed uit maar ook dit hotel had heel veel last van schimmel. De kamer die wij eerst toegewezen kregen had geen raam en de stank was daardoor nog erger. We hebben gevraagd om een kamer met raam gelukkig ook gekregen. Ook deze kamer zat onder de schimmel maar de geur was nog harden. We konden ons nog even opfrissen want we zouden om 3u opgehaald worden door onze gids, die we vooraf geregeld hadden. Deze vriendelijke man genaamd Joe nam ons mee op een boot voor een canaltour. Dit was echt heel erg leuk en bijzonder. Je reed langs kleine dorpjes aan het water. Waar allemaal huisjes, op palen stonden scheef in het water. De mensen die daar wonen leven echt aan en uit de rivier. Ze doen alles met het vieze water. Hun afwas, wassen, koken, tandenpoetsen maar ook de wc komt op die zelfde rivier uit. Heel gek om dit zo te zien. Ik voelde me bijna de koning op de boot. Alle mensen waren zo blij om een blanke te zien, de kindjes zwommen naar je toe. Iedereen zwaaide naar je en riepen je na. Sommige vrouwen keken zo eng verliefd naar je omdat je zo lang bent met een blanke huid en blonde haren. Na 6 maanden ben ik nog echt niet gewend aan al die rare aandacht. Na de canaltour reden we door naar de Ramadan cakefair. Een markt die tijdens de Ramadan in de middag gehouden wordt waar je allemaal Indonesische lekkernijen kunt kopen die in de avond worden opgegeten. Ook hier waren wij de enige blanke en de populairse attractie. Iedereen wilde met je op de foto of je aanraken. Gek werden we er van, we hadden het al zo warm dus please zit niet zo aan ons! We hebben ons avond eten daar gekocht. Hele lekkere Indonesische gerechten die we in de avond aan het water hebben opgegeten. Doordat we al een aantal dagen weinig slaap hadden gehad zijn we ook deze avond op tijd ons bed in gekropen want we waren helemaal kapot en de volgende ochtend zou de gids al weer vroeg aan onze deur staan voor de volgende planning. 

We hadden onze wekker rond half 5 gezet maar om 4u werden we wakker gemaakt door een of andere ramp debiel die het leuk vond om mensen wakker te kloppen en rare geluiden te maken. Dit gebeurde om 4u en daarna tien minuten later nog een keer. Achteraf hoorde van de receptie dat zij dit hadden gedaan want dit is normaal tijdens de Ramadan. Oke?? kunnen jullie onze kamer de volgende keer dan overslaan misschien?? Maar goed we waren dus al gewekt door onze Ramadan wekker dus we waren al op tijd klaar. Als eerste gingen we per boot naar een floating market. Deze wordt vroeg in de ochtend gehouden terwijl de zon opkomt. Allemaal vrouwen komen bij één om hun producten te verkopen. Hierbij gaat het om een wholesale. De Boerin verkoopt haar producten door aan de Retailer. Die het later weer aan de klant door verkoopt. We dreven met onze boot door de markt heen hierdoor kon je alles heel goed bekijken. Echt super om te zien!! In de tussentijd lagen de mannen nog op een oor. Lui!! haha Na een klein uurtje zijn we weer terug gevaren naar ons hostel. Daar hebben we ontbeten waar naar we even later door reden naar een Diamantmijn. Ik had eerst gedacht dat het echt om een mijn ging in een grot. Maar het was een grote kuil in het zand waar verschillende mannen aan het werk waren. Leuk om te zien niet heel erg bijzonder, vanuit daar gingen we door naar een diamantslijperij. Heel erg saai, die man hoopte alleen maar dat wij iets zouden kopen. Dus hier hadden we het gauw gezien. Als laatste reden we door naar een stuwmeer. Volgens onze driver komen toeristen hier bijna niet en is dit normaal gesproken een vakantie bestemming voor locals. Aangekomen bij het meer hadden wij natuurlijk weer alle ogen op ons gericht. Voor die mensen was het heel bijzonder dat de bulehs hier komen. We moesten ons eerst nog verstoppen in de auto want als ze ons eerder zagen voordat wij de boot hadden geregeld zou de prijs veel hoger zijn. Als blanke moet je vaak het dubbel of zelfs drie dubbele betalen. Belachelijk. Maar de gids heeft de boot goedkoop kunnen regelen dus we hebben heerlijk gevaren over het meer. De omgeving had niks weg van typische tropische Indonesië. Het leek eerder dat je ergens in Oostenrijk was. Er stonden allemaal Dennenbomen langs het water. Ook hier zijn we uit de boot gegaan om een dorpje te bekijken. Die mensen hier zaten vol verbazing naar ons te kijken en sommige vrouwen zaten te gillen alsof ze een beroemd zagen. Die wilde zo graag met ons op de foto. We zijn niet zo heel lang bij het meer gebleven was niet veel te doen dus de dag zat erop en onze gids bracht ons terug naar het hotel. De volgende dag vloog ik met Marlén alweer op tijd terug naar Jakarta. Waar ik nu zit tot donderdag want dan ga ik met Marlotte nog voor een laatste tripje naar Belitung. Een heel mooi eiland aan de kust van Sumatra. Heb er heel veel zin in. Laat de dagen maar lekker snel gaan want over precies een week is Pascal hier bij mij in Jakarta. Dan laat ik hem zien hoe het leven hier is in Jakarta. Ben benieuwd wat hij er van gaat vinden. 

Lieve mensen tot heel snel want over een paar weekjes ben ik alweer in Nederland. 

Liefs, Lisette