Beter laat dan nooit …

Ik zit nu precies twee maanden in Indonesië ben. Ik heb er lang over na zitten denken om een reisverslag te schrijven voor de thuisblijvers maar ik dacht dat is toch helemaal niks voor mij. Toch heb ik nu besloten om een blog bij te houden want mijn hoofd stroomt over van alles wat ik hier doe, zie en meemaak. Ik zal de afgelopen twee maanden niet in detail op schrijven waar ik overigens erg goed in ben. Maar zal natuurlijk wel bij het begin beginnen. 

15 Februari 2014 klaar om te vertrekken voor een half jaar naar Indonesië, zo wat was ik zenuwachtig. Ik had werkelijk geen idee wat mij te wachten stond. De vlucht viel reuze mee ondanks het feit ik weinig beenruimte had en daardoor een verschrikkelijk verzuurde bips aan overhield. We hadden een tussenstop in Abu Dhabi, dat was wel even fijn om je benen te strekken en je te vergapen aan de Arabieren met hun vrouwen in Burka's. Uiteindelijk duurde vlucht daarna nog ongeveer 7 uur. 

Geland op Soekarno-Hatta airport, Jakarta. Dat was even schrikken ik kwam als een klap in de werkelijkheid. Wat een hitte, daar stond ik dan in mijn reis-aussie met een jetlag en zo vermoeid van de lange vlucht waar slapen bijna onmogelijk was. We hadden al onze bagage bij elkaar geraapt en hadden geen idee waar we precies naar toe moesten. Mijn Ibuddy "Jeane" zou ons ophalen maar er was geen buddy te bekennen. Dus wij maar wachten en wachten tot dat Marlotte en Annelies eindelijk met Jeane aankwamen lopen. Jeane is een typisch aziatisch meisje. Klein, donker lang steil zwart haar, bedekte kleding dus geen topje of korte broek (dat in die hitte) en wat mij meteen opviel is dat ze kleur-contactlenzen droeg. Ik moest echt even dubbel kijken want het zag er bijna eng uit. Mensen in Azië zijn zo geobsedeerd om er meer Europees en blank uit te zien. Jeane heeft van haarzelf donkere ogen ze draagt nu hele dikke bijna op het oog liggende blauwe contactlenzen waardoor ze bijna een demonische blik krijgt. Ok, Lisette je zult er aan moeten wennen dit wordt je buddy voor het komende halfjaar. Samen met Jeane en de andere gingen we naar Binus Square dat is de campus waar ik 6 maanden zal verblijven. Ik kreeg een kamersleutel voor de elfde verdieping. Jongens en meisje zijn hier gescheiden dus ik heb hele gezellige buurvrouwen (not) De meiden hier zijn erg kinderachtig en vinden het heerlijk om de hele dag in hun Hello Kitty pyjama te lopen. Why???!! Mijn kamertje is klein en heeft geen uitzicht. Wat niet erg is want de andere meiden kijken uit over de sloppenwijk. De eerste paar dagen stonk het er verschrikkelijk. Ik ben er nu achter hoe dat komt namelijk Binus Square kampt met verschrikkelijke overlast van schimmel dus ook zo mijn kamertje. Voordat ik gearriveerd ben hebben ze er even een flinke laag verf overheen geverfd zodat ik het niet zou merken. Maar nadat ik in de weer ben gegaan met mijn anti-insecten spray komen die schimmelplekken weer te voorschijn. Misschien wordt het tijd om een nieuwe kamer te regelen eentje zonder schimmel. 

Gelijk de volgende dag was het mijn verjaardag. Zo gek om wakker te worden op een plek waarbij alles nog zo nieuw is en je mensen om je heen hebt die je nauwelijks kent. Gelukkig ben ik op reis gegaan met drie hele aardige meiden (Marlotte, Annelies & Sanneke) zij hebben samen met mijn buddy een hele leuke dag geregeld. Waaronder een gigantische chocolade taart in de vorm van een hart. In Indonesië is het normaal dat je voor de verjaardag van je vrienden een taart geeft met kaarsjes die uitgeblazen moeten worden. In de avond zijn we gezellig uiteten geweest en naar de bioscoop. Het was geen gewone bioscoop de film "Endless" draaide die avond alleen in de Velvet-lounge, ja het klinkt al heel romantisch. Wij mochten gezellig met z'n allen de film kijken in overheerlijke bedden in plaats van een normale bioscoop stoel. Dat was even wat anders. 

Het lijkt er misschien niet op maar ik ben hier in Indonesië gekomen om 6 maanden te studeren aan de Binus University. De eerste week was de introductie week en toen konden wij ons eigen rooster indelen. Dat kwam ons goed uit zo konden wij weinig dagen school kiezen en heel veel vrije tijd om te reizen. Ik heb dan ook belachelijk weinig les op maandag 4u Fashion Brand Strategie en 4u Research Design and Concepts op dinsdag heb ik alweer weekend na de 4u Costume History. Vanuit Binus Square waar ik verblijf rijdt er dagelijks een shuttle bus naar de Universiteit. De reistijd kan variëren van 30 min tot 1,5u. Dat heeft allemaal te maken met de dagelijkse traffic jam in Jakarta. Wat een chaos op de wegen, verkeersregels kennen ze hier bijna niet. En als het flink gaat regenen staan alle straten blank waardoor het onmogelijk is om van bestemming A naar B te komen. Het is dan ook helemaal niet erg als je een uur te laat komt. Je kunt altijd gewoon in de klas. Ook beslissen wanneer je pauze neemt is heel normaal hier op school. Echt van die dingen die ik nooit zou doen tijdens mijn studie in Nederland.

Jakarta is een hele vieze, vol met afval en dicht bevolkte stad. Het afval stinkt in de brandende zon en erg is veel smog van alle voertuigen. Er rijden veel scooters rond, zoveel heb ik in mijn hele leven nog niet gezien. Ze kruipen overal tussendoor als automobilist weet je soms niet waar je moet kijken want ze komen overal vandaan. Taxichauffeur in Jakarta is volgens mij bijna de verschrikkelijkste baan op aarde. Al die drukte en telkens weer in de file staan. Je zult er bijna depressief van worden. Ik hoorde laatst van een van de locals hier (Indonesische mensen) dat taxichauffeurs verplicht worden door hun werkgevers om anti-aggressie lessen te nemen. Pfff ik doe het ze niet na. Een groot nadeel is wel dat ik alles met taxi moet doen hier in Jakarta, er is bijna geen ander vervoermiddel. Lopen is alleen te doen als het gaat om kleine afstandjes, fietsen dan wil ik mijzelf echt dood hebben, zelf scooter rijden durf ik niet aan. Dan heb je ook nog localvervoer dat is niet veilig voor blanke (buleh's) dus geen optie. Ik heb pas geleden wel de Bejaj geprobeerd, dat is een scooter omgebouwd tot auto. Misschien ook wel bekent als TucTuc. Maar zo mag je hem echt niet noemen in Indonesië. De Bejaj stinkt een uur in de wind, erg goed voor het milieu is die zeker niet. 

Ik merk dat ik alweer flink heb lopen kletsen. Dit was nog geen 1/3 van wat ik had willen vertellen. Maar het wordt tijd om aan mijn huiswerk te werken want volgende week beginnen de midterms en moet ik van alles inleveren. 

Hier alleen nog wat Indo weetjes: 

*Indonesische mensen kunnen de hele dag overal slapen. Zo hebben ze al in de meest rare positie een dutje zien doen. Staand tegen een lantaarn paal, liggend op een scooter, midden op de stoep langs de kant van de weg. 

* Indonesische mensen noemen blanke mensen buleh's dat betekent blanke in het bahasa. Ze zijn geobsedeerd door blanke mensen. Wanneer ze je aanraken beginnen ze te gillen niet te vergeten je neus is ook geweldig. Ze hebben al eens gezongen voor mij met de tekst "shine white like a diamond". 

* Heel normaal hier bij de mannen is om enkele nagels eens flink te laten groeien. (foto's zullen volgen) wat daar de reden van is ben ik nog niet helemaal achter ik denk dat ze zichzelf eens lekker achter hun oren kunnen krabben. 

* De taxichauffeurs en anders locals geen woord engels spreken. En ik mij niet kan redden in het bahasa. Dat communiceren onmogelijk is. 

* Als je naar de supermarkt gaat je spullen bijna per stuk verpakt krijgt in een plastic zakje. Je dus naar huis gaat met duizend zakjes. Milieubewust zijn ze hier niet.

* In Jakarta je bijna geen honden ziet maar wel veel katten. Je kunt zien aan een kat of die een eigenaar heeft of niet. Als de kat een stompje heeft als staart of dat je duidelijk kunt zien dat er een stuk af is. Dan heeft die kat een eigenaar. Als de kat een normale staart heeft is het een zwerfkat zonder eigenaar. Zo zielig de katten krijgen als kitten een elastieken band om de staart , die na verloop van tijd af zal vallen. Waarom geven ze die kat niet gewoon een halsband??? Bananenrepubliek!! 

Dit was mijn eerste reisverslag ik hoop dat jullie het leuk vinden om het te lezen. Dan zal ik binnenkort eentje schrijven over de reizen die ik tot nu toe heb gemaakt. 

Sampai jumpa lagi!!